Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dziewczyna z siódmej alei" to pozornie powieść o modzie i wojnie w tle, ale nic bardziej mylnego. Natasha Lester stworzyła wielowątkową i angażującą historię o pasji, marzeniach, miłości oraz o zawiłościach ludzkich losów, na których wojna odcisnęła trwałe piętno. Siła przyjaźni, bezinteresowność, a także cierpienie i złamane serce - tym właśnie odznacza się historia Estelli. Sama nie jestem wielbicielką mody, wszelkie niuanse mnie nudzą, ale czytanie o tym, jak pasjonuje się tym główna bohaterka, sprawiało mi swoistą przyjemność. Nie chodziło o sam fakt tego, że zajmowała się szyciem i projektowaniem coraz to nowych ubrań, a właśnie o tę pasję i jej żarliwe zaangażowanie - autorka przepięknie ubrała to w słowa i przedstawiła Estellę jako silną, bezkompromisową kobietę, która pragnie przebić szklany sufit.

Fabuła powieści toczy się dwutorowo. Estellę poznajemy jako młodziutką dziewczynę, która w wyniku wojennych reperkusji musi opuścić swoją ukochaną Francję i odnaleźć się w Nowym Jorku, oraz jako sędziwą staruszkę o której opowiada nam jej wnuczka. Lester dała mi możliwość ujrzenia jej na początku oraz na końcu drogi na szczyt. Wojna w powieści dzieje się w tle, nie stanowi centrum wydarzeń, daleko też do romantyzowania jej. Autorka podeszła do tego tematu z wielkim wyczuciem, delikatnością. Skupiając całą akcję na życiowych zawirowaniach Estelli sprawiła, że niezwykle mocno zaangażowałam się w tę zawiłą i pasjonującą historię.

"Dziewczyna z siódmej alei" to przede wszystkim powieść o sięganiu gwiazd. O pokonywaniu własnych słabości, wytrwałym dążeniu do celu, ale również o miłości, która bywa kapryśna. To także żywy dowód na to, jak zawiłe są meandry ludzkiego losu. To także historia dziewczyny, która pragnęła osiągnąć sukces w świecie zdominowanym przez mężczyzn, gdzie nikt nie traktował jej poważnie. Estella jest niezwykle inspirującą postacią, na którą warto zwrócić uwagę, ale jej przyjaciele i reszta bohaterów drugoplanowych również zasługują na uwagę - Lester świetnie wykreowała feerię charakterów. Autorka nie stworzyła bezbarwnych, płaskich kukieł, a bardzo realistyczne postacie, które składały się zarówno z zalet, jak i wad. Ich barwne charaktery były istnym crème de la crème tej powieści.

"Dziewczyna z siódmej alei" to powieść, od której nie mogłam się oderwać. Zaangażowałam się w tę historię, pokochałam bohaterów i z pasją śledziłam ich losy na tle wojennej zawieruchy. Książka, która nie tylko opowiada o modzie, ale przede wszystkim o ludzkiej determinacji, marzeniach i miłości. Natasha Lester splata losy swoich bohaterów misterną nicią, tworząc złożoną i poruszającą historię, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Estella Bissette, dzięki swojej odwadze i talentowi, stała się wręcz moją inspiracją! Powieść ta jest doskonałym wyborem dla każdego, kto szuka w literaturze głębokich emocji, wartkiej akcji oraz niezapomnianych postaci. Polecam ją z całego serca.

"Dziewczyna z siódmej alei" to pozornie powieść o modzie i wojnie w tle, ale nic bardziej mylnego. Natasha Lester stworzyła wielowątkową i angażującą historię o pasji, marzeniach, miłości oraz o zawiłościach ludzkich losów, na których wojna odcisnęła trwałe piętno. Siła przyjaźni...

Rozwiń

Zwiń

Lato... niezmiennie kojarzy mi się z beztroską, tworzeniem niezapomnianych wspomnień i upalnymi dniami pełnymi słońca. Z zapachem słonej wody na skórze, dotykiem rozgrzanego piasku... Takie same wspomnienia mają bohaterowie powieści Annabel Monaghan, "Latem, o tej samej porze". To urocza, pełna ciepła historia o pierwszej miłości i drugiej szansie, która z pewnością skradnie serca wszystkich miłośników romansów.

Annabel Monaghan włożyła dużo pracy, by ukazać nam to, jak pierwsza miłość odmieniła życie Sam i Wyatta. Autorka nie skupiła się wyłącznie na uczuciu, ale również na tym, jak stopniowo pojawiało się ono w sercach bohaterów, którzy wspólnie dorastali, odkrywali świat i zakochiwali się bez pamięci. Niestety, rzeczywistość często wkrada się w najpiękniejsze chwile, które powinny być symbolem wolności. Pierwsza miłość przypomina lato, które nieuchronnie dobiega końca, zmuszając bohaterów do konfrontacji z codziennością. Mimo to, ich miłość była niezwykle intensywna, jakby czas stanął w miejscu, a świat kręcił się wokół nich...

"Latem, o tej samej porze" to powieść, która udowadnia, że prawdziwej miłości nic nie stanie na drodze. Zauroczyła mnie od pierwszych stron i powiedzenie, nomen omen często błędnie używane, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, nie zawsze jest prawdziwe. Przepięknie ukazany motyw drugiej szansy, pierwsza szalona miłość oraz vibe jak z "Pamiętnika" Sparksa - dokładnie takich romansów potrzebuję! Choć relacja Sam i Wyatta może wydawać się toksyczna, to nieustannie powracała do mnie myśl: "a która pierwsza miłość jest idealnie doskonała?"... To właśnie szaleństwo, namiętność i brak odpowiedzialności sprawiają, że jest ona mityczna i wspominana z nostalgią.

Narracja prowadzona jest z perspektywy zarówno Sam, jak i Wyatta, co pozwala czytelnikom zrozumieć obie strony tej historii. Każde z nich wzbogaca opowieść o swoje odczucia, dając pełny obraz sytuacji. Mimo że fabuła jest momentami przewidywalna, nie mogłam się oderwać od lektury, ciekawa, jak potoczą się ich losy. Bohaterowie to prawdziwa mieszanka wybuchowa! Wyatt to typ "golden retriever boy", a Sam to zagubiona kobieta, która z trudem radzi sobie z rozczarowaniem i rozgoryczeniem. Pozornie nie powinni na siebie nawet spojrzeć w dorosłym życiu, ale jak to mówią, stara miłość nie rdzewieje. Postacie drugoplanowe dodają powieści humoru i żywiołowości. Babcia Sam jest moją ulubienicą, a jej sztywny narzeczony lekarz sprawiał, że często przewracałam oczami. Rodzinna atmosfera w domu dziewczyny przynosiła mi spokój, a jednocześnie bawiła do łez.

To, co najbardziej urzekło mnie w "Latem o tej samej porze", to sposób, w jaki Monaghan opisuje uczucia i emocje bohaterów. Czuć tu autentyczność, która sprawiła, że zaangażowałam się w ich historię od pierwszej strony. Autorka z finezją opisuje zarówno radosne, jak i bolesne momenty, co sprawia, że książka jest pełna życia i prawdziwych emocji. "Latem, o tej samej porze" to idealna powieść na wakacje, z ciekawie poprowadzoną fabułą i doskonale wykreowanymi bohaterami. O sile uczucia, błędnych decyzjach i dorastaniu - czy istnieje lepsza książka na lato? Annabel Monaghan stworzyła historię pełną emocji i świetnych dialogów, od której nie można się oderwać. Gorąco zachęcam do przeczytania tej przepięknej opowieści o miłości, która potrafi przetrwać najtrudniejsze próby.

Lato... niezmiennie kojarzy mi się z beztroską, tworzeniem niezapomnianych wspomnień i upalnymi dniami pełnymi słońca. Z zapachem słonej wody na skórze, dotykiem rozgrzanego piasku... Takie same wspomnienia mają bohaterowie powieści Annabel Monaghan, "Latem, o tej samej porze". T...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię powieści z nurtu domestic noir, więc z wielkimi oczekiwaniami zasiadłam do lektury "Tam gdzie pada cień" Eweliny Miśkiewicz. Czy dostałam to, czego oczekiwałam? I tak, i nie. Z pewnością atmosfera w tej książce jest świetnie wykreowana, ale mam też kilka poważnych zastrzeżeń.

Fabuła powieści jest prowadzona z perspektywy głównej bohaterki, co nadaje opowieści osobisty ton. Jest bardzo intymnie, tajemniczo, zaskakująco, ale też chaotycznie. Autorka często przeplata teraźniejszość z wydarzeniami z przeszłości, co teoretycznie jest interesującym zabiegiem, ale w tym przypadku zabrakło mi w nim spójności. Przeskoki czasowe są czasem zbyt nagłe i dezorientujące, co utrudniało mi wgłębienie się w tę historię. "Tam gdzie pada cień" to książka nierówna - bywały momenty, że nie mogłam się oderwać i te, w których nie mogłam się doczekać końca lektury.

Bohaterowie wywołali we mnie ogrom emocji, ale z pewnością nie były one pozytywne. Tak dysfunkcyjnej i chorej rodziny już dawno nie spotkałam na kartach powieści, ale choć był w nich duży potencjał na stworzenie naprawdę porządnych charakterów, to nie wyszło do końca. Byli jednocześnie nijacy, irytujący, zagadkowi, niezrównoważeni... wszyscy. Wewewnętrzne wywody głównej bohaterki były irytujące i zupełnie niepotrzebnie - zamiast tego z przyjemnością przyjęłabym tu więcej akcji.

Odnosiłam wrażenie, że autorka chciała za dużo i za mocno, więc niechcący przedobrzyła. Brałam poprawkę przy swojej ocenie na traumatyczną przeszłość bohaterów, ale nawet ona nie sprawiła, żebym spojrzała na nich łaskawszym okiem. Fabuła jest ciekawa, ale narracja głównej bohaterki sprawiła, że nie potrafiłam się w nią wczuć i bywały momenty, gdy miałam ochotę natychmiast zakończyć lekturę.

"Tam gdzie pada cień" to poprawny thriller, który może znaleźć uznanie wśród miłośników gatunku i wątku trudnych relacji rodzinnych, ale do mnie niestety nie trafił. Mimo moich zastrzeżeń, warto sięgnąć po tę książkę i samodzielnie wyrobić sobie opinię. Ewelina Miśkiewicz z pewnością ma talent do tworzenia mrocznej i niepokojącej atmosfery, co może przypaść do gustu wielu czytelnikom. Dla mnie jednak "Tam gdzie pada cień" pozostało powieścią z niewykorzystanym potencjałem.

Bardzo lubię powieści z nurtu domestic noir, więc z wielkimi oczekiwaniami zasiadłam do lektury "Tam gdzie pada cień" Eweliny Miśkiewicz. Czy dostałam to, czego oczekiwałam? I tak, i nie. Z pewnością atmosfera w tej książce jest świetnie wykreowana, ale mam też kilka poważnych za...

Rozwiń

Zwiń

Jestem pod wrażeniem! Kłaniam się w pas wszystkim pisarzom i pisarkom, którzy stoją za tym arcydziełem! To doskonale przemyślana, spójnie poprowadzona historia o ludziach dla ludzi, dla wszystkich tych, którzy doświadczyli mrocznych czasów pandemii, poczucia izolacji, osamotnienia, którzy stracili swoich bliskich i tych, którzy sami chorowali. Jestem pełna podziwu artyzmu, jakim wykazali się autorzy. Splecione ze sobą historie współgrają idealnie.

"Czternaście nocy" to nie tylko zbiór opowieści, ale również historia o ludziach, którzy przełamują stereotypy, uprzedzenia rasowe i wszelkie inne bariery społeczne. Codziennie spotykają się na dachu zaniedbanego budynku na nowojorskiej Lower East Side, gdzie zapijają drinkiem historie, które skrywali w sercu przez lata. Te wspólne chwile spędzona na dachu, bez względu na różnice kulturowe, społeczne czy ekonomiczne, stają się symbolem jedności i wspólnoty. To miejsce, gdzie wszyscy są równi, gdzie każdy głos ma swoją wartość, a każda historia jest ważna. Bardzo znaczące dla tej powieści jest to, że główną narratorką, osobą spinającą ten cały zbiór w opowieści w całość jest świeżo zatrudniona dozorczyni.

"Czternaście nocy" to idealny przykład powieści szkatułkowej, w której narrator główny tworzy swą opowieścią ramę fabularną. W jej obrębie pojawiają się postacie będące narratorami innych fabuł, z których również wyłaniają się kolejne opowieści następnych uczestników zdarzeń, a wszystko to zostało ze sobą zebrane w sposób doskonały. Wzruszający. Smutny. Napełniający nadzieją. Zabawny. Pozornie jest to tylko zbiór opowieści ludzi, którzy w normalnych okolicznościach nigdy nie spędzaliby ze sobą czasu - nic bardziej mylnego. To cała gama emocji, które towarzyszą ludziom na różnych etapach życia. "Czternaście nocy" jest powieścią, wobec której nie da się przejść obojętnie. A zakończenie... aż żałuję, że nie mogę o nim napisać!

Z całego serca zachęcam wszystkich do przeczytania - w tej powieści, arcydziele, mistrzostwie literatury znalazłam wszystko, czego wymagam od książek. Powieść doskonała, pełna. Przełamanie stereotypów i uprzedzeń jest więc jednym z głównych tematów książki, która ukazuje, że nawet w najtrudniejszych czasach ludzie mogą się zbliżyć, wzajemnie się zrozumieć i znaleźć oparcie w sobie nawzajem. To piękna i inspirująca lekcja, która sprawia, że "Czternaście nocy" staje się nie tylko kolejną książką na regale, ale również bardzo ważnym przesłaniem społecznym. Moim zdaniem to prawdziwe literackie arcydzieło.

Jestem pod wrażeniem! Kłaniam się w pas wszystkim pisarzom i pisarkom, którzy stoją za tym arcydziełem! To doskonale przemyślana, spójnie poprowadzona historia o ludziach dla ludzi, dla wszystkich tych, którzy doświadczyli mrocznych czasów pandemii, poczucia izolacji, osamotnienia, którzy ...

Rozwiń

Zwiń

"Idealny czas na smuteczek" - książka kupiła mnie samym tytułem! Samo jego brzmienie mnie zaintrygowało, a opis przekonał całkowicie. Jest to powieść o codzienności młodej dziewczyny, która mieszka w jednym domu ze starszą panią Ginko. Obawiając się o zdrowie swojej współlokatorki, Chizu wkrótce odkrywa, że starsza kobieta, mimo zaawansowanego wieku, żyje pełnią życia, ba! ma nawet adoratora!

"Idealny czas na smuteczek" to pozornie powieść o wszystkim i jednocześnie o niczym, ale im dłużej o niej rozmyślam, tym więcej dostrzegam. Autorka ukazując codzienność głównej bohaterki, jej pracę, związki i relację z dość oryginalną współlokatorką, porusza trudny i do bólu aktualny temat... jak odnaleźć się w dorosłości? Jak sprawnie przejść z punktu A do punktu B? Ile błędów jeszcze popełnimy?

Paliwem tej powieści jest duet Chizu i pani Ginko. Jedna ma całe życie przed sobą, druga zmierza ku kresowi. Ich relacja jest pełna humoru i zabawnych dialogów, ale też nasączona różnicami międzypokoleniowymi, frustracją oraz mimowolną nauką życia. Młoda dziewczyna nie potrafi się jeszcze odnaleźć w nowym życiu, gubi się, błądzi i nie rozumie, starsza pani bardzo subtelnie bierze na siebie rolę przewodniczki.

Nanae Aoyama z wyjątkowym wyczuciem przeplata wątki codziennych problemów z subtelnym humorem i melancholią. Jej opisy pełne są przejmujących szczegółów, które ukazują bolesny proces wyrywania się z więzów młodości. Pani Ginko, ze swoim pełnym życia podejściem, jest niesamowicie barwną postacią, która na długo zapada w pamięć.

Książka jest idealnym wyborem dla fanów literatury azjatyckiej oraz dla osób, które są szczerze zainteresowane relacjami międzyludzkimi. Moje serce skradła niezwykle humorystyczna pani Ginko i choćby dla niej warto sięgnąć po ten tytuł! "Idealny czas na smuteczek" to powieść, w której żartobliwe dialogi przeplatają się z prozą życia, którą zna każdy z nas. To istna oda do dorastania i odnajdowania własnej drogi w życiu.

"Idealny czas na smuteczek" - książka kupiła mnie samym tytułem! Samo jego brzmienie mnie zaintrygowało, a opis przekonał całkowicie. Jest to powieść o codzienności młodej dziewczyny, która mieszka w jednym domu ze starszą panią Ginko. Obawiając się o zdrowie swojej współlokatorki, Chizu w...

Rozwiń

Zwiń

Czy ktoś pamięta, co robił 10 lat temu? Dni uciekają nam przez palce, ale ja nigdy nie zapomnę chwili, gdy dowiedziałam się, co wydarzyło się w Rakowiskach, małej wsi położonej przy moim mieście, nazywanej sypialnią Białej Podlaskiej. Pamiętam płaczącą i głośno rozmawiającą przez telefon dziewczynę w autobusie, gdy wracałam do domu - właśnie wtedy po raz pierwszy dowiedziałam się o tej potwornej zbrodni...

„Rakowiska” to oparta na faktach powieść o głośnej zbrodni, która wstrząsnęła Polską w 2014 roku. Magdalena Majcher przedstawia szczegółowy obraz wydarzeń, odkrywając nowe wątki i rzucając nowe światło na tę tragiczną historię. Autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego doszło do tej bestialskiej zbrodni i czy można było jej zapobiec?

Postać Majki, jednej ze sprawczyń, jest przedstawiona w sposób, który budzi współczucie i zrozumienie dla jej zagubienia, a jednocześnie pogardę dla jej buty i poczucia wyższości. Majka potrzebowała opieki, kogoś, kto podejmie za nią decyzję. Pozostawiona sama sobie wpadła w pętlę autodestrukcji, wciągając w to Kacpra. Nie przemawia do mnie, tak samo jak do autorki, medialna nagonka na dziewczynę, że manipulowała i kontrolowała. Czym różni się dobro od zła człowiek uczy się w przedszkolu. Choć może to dziwnie zabrzmieć, była to świadoma decyzja osób niedojrzałych i zagubionych, które myślały, że oszukają system.

Książka jest napisana w sposób ciekawy i angażujący. Czytelnik zostaje wciągnięty w historię od pierwszych stron, jednak wciąż miałam w głowie myśl, że opowiada o akcie zła i bezsensownej brutalności, który wydarzył się niespełna 5 km ode mnie. „Rakowiska” są wstrząsające, ale jednocześnie otwierają oczy. Majcher nie ocenia, a analizuje. Nie wybiela, nie ujmuje, a skłania do refleksji.

Wątek szkoły również jest poruszony przez Majcher. System edukacji kuleje, ale istnieją też normy społeczne, a Majka kompletnie ich nie szanowała. Widzę tu większe zaniedbanie ze strony matki (odnoszę się tutaj tylko i wyłącznie do historii przedstawionej w książce, która w większości jest zbeletryzowana), niż nauczycieli, którzy mają związane ręce przez skostniały system, są źle wynagradzani i czas ich goni. To matka jest odpowiedzialna za wychowanie, wpajanie wartości, nauczenie, czym jest dobro i zło.

Jedynym, co mnie ubodło w książce Majcher, były drobne błędy, jak nazywanie mieszkańców Białej Podlaskiej bielanianami zamiast bialczanami (nie bez powodu mamy Koło Bialczan, a nie Koło Bielanian) oraz pomyłka w nazwie pobliskiej miejscowości - autorka przeinaczyła nazwę z Międzyrzeca Podlaskiego na Międzyrzecz Podlaski. Niby drobnostki, ale jako rodowita bialczanka zwróciłam na to uwagę.

„Rakowiska” to nie tylko książka o tragedii z 13 grudnia 2014 roku. To także opowieść o zagubionych nastolatkach, które zatraciły się w pragnieniu wolności, zagubiły człowieczeństwo. Pomimo trudnej tematyki, książkę czyta się bardzo szybko, wręcz ją pochłonęłam na jednym posiedzeniu. I każdego z Was zachęcam do przeczytania. Ku przestrodze. By pamiętać. By nigdy nie pozwolić, aby to się powtórzyło.

Czy ktoś pamięta, co robił 10 lat temu? Dni uciekają nam przez palce, ale ja nigdy nie zapomnę chwili, gdy dowiedziałam się, co wydarzyło się w Rakowiskach, małej wsi położonej przy moim mieście, nazywanej sypialnią Białej Podlaskiej. Pamiętam płaczącą i głośno rozmawiającą przez telefon d...

Rozwiń

Zwiń

Małe miasteczko, hermetycznie zamknięta społeczność, buntujące się nastolatki i zmowa milczenia... "Miasto pod jednym dachem" to specyficzna, ale wyśmienicie napisana powieść kryminalna z niesamowicie duszną, otaczającą atmosferą, która jest istną wisienką na tym alaskańskim torcie. Point Mettier to miejsce niemal całkowicie odcięte od świata zewnętrznego, szczególnie zimą, kiedy jedyną drogą dojazdową jest tunel przecinający ośnieżone góry. Ten klaustrofobiczny, hermetycznie zamknięty świat tworzy idealne tło dla mrocznej i tajemniczej fabuły. Kiedy grupa nastolatków odkrywa na brzegu morza makabryczne szczątki ludzkie - oderwaną dłoń i stopę - spokojna społeczność zostaje wstrząśnięta do głębi.

Cara Kennedy to bohaterka, która od samego początku przypadła mi do gustu. Silna, niezależna kobieca postać, która walczy z własnymi demonami, a jednocześnie oddana sprawie policjantka. To właśnie dzięki niej rozpoczęło się śledztwo, które wywlecze na światło dzienne najgłębiej skrywane sekrety mieszkańców Point Mettier. Poza Carą, są jeszcze dwie narratorki - nastoletnia Amy oraz Lonnie, dziewczyna z zaburzeniami psychicznymi i opiekunka łosia imieniem Denny. Amy, buntująca się nastolatka, wprowadza do powieści element młodzieńczej energii i buntu przeciwko hermetycznej społeczności. Lonnie natomiast, ze swoim wyjątkowym podejściem do świata, dodaje element tajemniczości i nieprzewidywalności. Złożone portrety psychologiczne tych bohaterów sprawiają, że stają się oni bardziej ludzcy i łatwiej się z nimi identyfikować.

Duszny klimat, wszechobecna zmowa milczenia, okazywany przez mieszkańców brak zaufania, odcięcie od świata przez zamieć - jak ja uwielbiam takie wątki w książkach! Fakt, nie jest łatwo je poprowadzić, ale Iris Yamashita spisała się znakomicie. "Miasto pod jednym dachem" to powieść, od której nie mogłam się oderwać. Wyczekiwałam zakończenia, momentu, gdy wszystkie wątki zaczną się dopasowywać, a jednocześnie nie chciałam jej kończyć i ciągle nurzać w tej otaczającej aurze. Eksplorując korytarze Dave-Co wraz z bohaterami wręcz odczuwałam chłód na skórze, czułam ten zapach i uważam, że to najlepsza rekomendacja dla tej książki. Fabuła jest ciekawa, a ukazywanie wydarzeń z perspektywy trzech bohaterek dawało mi szersze spojrzenie na całokształt i prowadziło do wyczekiwanego stopniowo narastającego napięcia.

Zawiła intryga, misternie skonstruowana przez Yamashitę, jest siłą napędową powieści. Każdy odkryty sekret, każde nowe odkrycie, przybliża czytelnika do rozwiązania zagadki, jednocześnie zwiększając napięcie i niepewność. Autorka zręcznie splata wątki, prowadząc do kulminacyjnego momentu, który jest zarówno satysfakcjonujący, jak i zaskakujący. "Miasto pod jednym dachem" to rewelacyjny kryminał z ciekawie skonstruowaną fabułą, dobrze wykreowanymi postaciami. Siłą napędową tej powieści jest jej klimat oraz bogate tło psychologiczne. Wierzę, że miłośnicy literatury kryminalnej będą zadowoleni. Polecam!

Małe miasteczko, hermetycznie zamknięta społeczność, buntujące się nastolatki i zmowa milczenia... "Miasto pod jednym dachem" to specyficzna, ale wyśmienicie napisana powieść kryminalna z niesamowicie duszną, otaczającą atmosferą, która jest istną wisienką na tym alaskańskim torc...

Rozwiń

Zwiń

Jak ja kocham książki Emily Henry! "Funny story" to już kolejna opowieść spod pióra autorki, która mnie zachwyciła, oczarowała, wzruszyła, rozbawiła - cała gama emocji! W każdej jej książce spotykam bohaterów, których uwielbiam, błyskotliwe dialogi oraz zachwycająco słodko-gorzką fabułę - tak było też w tym przypadku. A wszystko zaczęło się od odwołanego ślubu...

Miles, och, Miles... rzadko obdarzam tak intensywną atencją książkowych bohaterów, ale ten brodacz z pewnością na to zasłużył. Co za słodziak! Jest zupełnym przeciwieństwem nieco sztywnej i nadmiernie planującej Daphne, która w wyniku istnego chichotu losu musi dzielić z nim mieszkanie, a wkrótce też pewien sekret. Dopracowanie postaci to popisowy numer Emily Henry - daje ona swoim bohaterom taką prostą, ludzką zwyczajność, przez co tak łatwo przychodzi mi obdarowanie ich sympatią i zrozumieniem. Miles i Daphne to całkowite przeciwieństwa, a jednocześnie są tak idealnie dopasowani... Czy ich udawany związek przerodzi się w głębokie uczucie? I czy symulacja zażyłości przyjdzie im z łatwością?

Fabuła sama w sobie nie jest wielkim zaskoczeniem, to jedna z tych książek, gdzie od razu wiem, jak się skończy, ale z radością wsiadłam do tej kolejki zwanej "Funny story" i cieszyłam się przygodą. Dużo emocji, od tych najsmutniejszych, po te zapierające dech w piersi - Emily Henry nie zawodzi w tej kwestii. Mimo przewidywalności to doskonała historia dla osób, które tak jak ja, lubią pozornie lekkie romanse, które pod lukrową otoczką złożoną z kilku przypadków i ciągle narastającego napięcia, skrywają w sobie emocjonalną głębię i poruszają ważne tematy.

Emily Henry w każdej swojej powieści wpląta przesłanie.W przypadku "Funny Story" było to zatracanie swojego ja, niezależności w związku, oddawanie siebie całej w zamian za okruchy uczucia i pozorne poczucie bezpieczeństwa. Daphne, przechodząc przez burzliwy okres po rozstaniu, musi na nowo odkryć, kim jest i co jest dla niej naprawdę ważne. Uświadomienie sobie, że miłość nie powinna oznaczać rezygnacji z siebie, jest kluczowym elementem jej rozwoju osobistego, a także punktem zwrotnym w jej życiu.

Ważnym wątkiem w powieści są również relacje rodzinne, które zarówno u Daphne, jak i Milesa, nie były łatwe. Te złożone więzi rodzinne, obciążone przeszłością i wzajemnymi oczekiwaniami, dodają głębi bohaterom i czynią ich historię jeszcze bardziej poruszającą. Daphne i Miles, mimo że zmagają się z własnymi demonami, znajdują w sobie nawzajem wsparcie i zrozumienie, które pomaga im przetrwać najtrudniejsze chwile, a ja z każdą stroną, śledząc ich losy, uwielbiałam ich coraz bardziej, doceniając ciężar ich doświadczeń.

Książki Emily Henry to moje pewniaki. Jej nazwisko na okolice jest gwarantem świetnej zabawy, intensywnych doznań podczas lektury, łez przeplatanych głośnym śmiechem - "Funny Story" jest tego potwierdzeniem. Iluzorycznie lekka, przyjemna, ale skrywająca w sobie prozę życia powieść, do której nie mogłam się oderwać! Mistrzyni romansów! Królowa emocji! Z całego serca zachęcam do przeczytania!

Jak ja kocham książki Emily Henry! "Funny story" to już kolejna opowieść spod pióra autorki, która mnie zachwyciła, oczarowała, wzruszyła, rozbawiła - cała gama emocji! W każdej jej książce spotykam bohaterów, których uwielbiam, błyskotliwe dialogi oraz zachwycająco słodko-gorzką...

Rozwiń

Zwiń

Zabrakło mi słów, by opisać swój zachwyt nad "Koronczarkami" autorstwa Angeliki Lopes - majstersztyk! Niezwykle kobieca powieść, o kobietach, dla kobiet, od kobiety. Lopes oddaje głos dziewczętom z małego brazylijskiego miasteczka - oddaje im głos, który przez wieki był im odbierany przez mężczyzn. Nadaje im prawo do życia, do miłości, do decydowania o sobie... a wszystko to zaczęło się od koronek.

Fabuła jest prowadzona dwutorowo, a obie jej warstwy splatają się ze sobą jak misterna, delikatna koronka spod rąk koronczarek z Bom Retiro. To tam dochodzi do aktu buntu, to tam osobliwy ścieg staje się najlepiej strzeżonym sekretem, który w głowie porównywałam do kodów Enigmy. To tam rozgrywa się tragedia młodej dziewczyny, wydanej za mąż za obcego mężczyznę. To tam rozpoczęła się burzliwa historia kobiet z rodu Flores obarczonego klątwą... Współczesne fragmenty powieści są klamrą spinającą historię, jej uzupełnieniem, przełamaniem przekleństwa.

Z łatwością weszłam w świat wykreowany przez autorkę. Zanurzyłam się w nim bez reszty, zachłysnęłam się atmosferą, czułam się jak poboczny świadek rozgrywanych wydarzeń. Z uwagą obserwowałam poczynania bohaterów - głośno kibicowałam Eugenii, podśmiewałam się z sympatią z pewności siebie Vitoriny, bacznie analizowałam u boku Ines. Przyjaźń, która wyrosła między bohaterkami, stanowi fundament tej powieści. Ta więź stała się ich tarczą przed brutalnością świata zewnętrznego, dając im siłę i wsparcie, które pozwalały przetrwać najtrudniejsze chwile. Relacja Ines z jej przyjaciółką, z którą tworzyła koronkowy kod, jest przejmującym świadectwem mocy solidarności i wzajemnego wsparcia.

"Koronczarki" to opowieść o kobiecej sile w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Miały pięknie się prezentować, nie przynosić wstydu mężowi, oddawać mu się na skinienie ręki, rodzić słodkie maleństwa. Ale gdzie są w tym wszystkim ich pragnienia? Marzenia? Wolność? Lopes, oddając głos swoim bohaterkom, otworzyła przed czytelnikami swoje serce, podkreślając, jak te podstawowe prawa człowieka tak często nie dotyczyły płci pięknej. Dziewczęta miały odgrywać z góry określoną rolę, a każda namiastka buntu była tłumiona w zarodku. I podobnie jak autorka, czułam wewnętrzny protest przed tymi "prawami mężczyzn".

Fanatyzm religijny, symbolizowany przez postać Firminy, żarliwej katoliczki, jest ukazany jako siła destrukcyjna, prowadząca do zguby. Jej skrajna pobożność i bezwzględne trzymanie się religijnych dogmatów pokazują, jak religia może stać się narzędziem opresji, tłumiąc wolność jednostki i prowadząc do nieszczęścia.

"Koronczarki" to jedna z piękniejszych powieści, jaką przeczytałam w tym roku. Rozbudowana, prowadzona dwutorowo, wielowątkowa fabuła oraz wyraziste bohaterki stłamszone i poniewierane, a w tle tego wszystkiego rodzinna klątwa... Misternie skrojona saga, niezwykle kobieca powieść, okraszona głębokim smutkiem, żalem i cierpieniem - to książka, którą po prostu trzeba przeczytać.

Zabrakło mi słów, by opisać swój zachwyt nad "Koronczarkami" autorstwa Angeliki Lopes - majstersztyk! Niezwykle kobieca powieść, o kobietach, dla kobiet, od kobiety. Lopes oddaje głos dziewczętom z małego brazylijskiego miasteczka - oddaje im głos, który przez wieki był im odbier...

Rozwiń

Zwiń